Kitab-i-Iqan/Page9/Arabic170

اين است که در هر ظهور بعد، انفسی که سبقت يافتند به ايمان از کلّ من علی الارض و شربت زلال معرفت را از جمال احديّت نوشيدند و به اعلی معارج ايمان و ايقان و انقطاع ارتفاع جستند حکم رجوع انفس قبل که در ظهور قبل به اين مراتب فائز شده‏اند بر اين اصحاب ظهور بعد می شود اسماً و رسماً و فعلاًو قولاً و امراً. زيرا آنچه از عباد قبل ظاهر شد از اين عباد بعد بعينه ظاهر و هويدا گشت. مثلاً اگر شاخسار گلی در مشرق ارض باشد و در مغرب هم از شاخه ديگر، آن گل ظاهر شود اطلاق گل بر او می شود. ديگر در اين مقام نظر به حدودات شاخه و هيئت آن نيست بلکه نظر به رائحه و عطری است که در هر دو ظاهر است.