Kitab-i-Iqan/Page8/Arabic150

جميع اين آيات مدلّه بر لقاء را که حکمی محکم تر از آن در کتب سماوی ملحوظ نگشته انکار نموده‏اند و از اين رتبه بلند اعلی و مرتبه ارجمند ابهی خود را محروم ساخته‏اند. و بعضی ذکر نموده‏اند که مقصود از لقاء، تجلّی اللّه است در قيامت. و حال آنکه اگر گويند تجلّی عامّ مقصود است اين در همه اشياء موجود است. چنانچه از قبل ثابت شد که همه اشياء محلّ و مظهر تجلّی آن سلطان حقيقی هستند و آثار اشراقِ شمسِ مجلّی در مرايای موجودات موجود و لائح است. بلکه اگر انسان را بصر معنوی الهی مفتوح شود ملاحظه می نمايد که هيچ شیء بی ظهور تجلّی پادشاه حقيقی موجود نه. چنانچه همه ممکنات و مخلوقات را ملاحظه می نمائيد که حاکی اند از ظهور و بروز آن نور معنوی. و ابواب رضوان الهی را مشاهده می فرمائيد که در همه اشياء مفتوح گشته برای ورود طالبين در مدائن معرفت و حکمت و دخول واصلين در حدائق علم و قدرت. و در هر حديقه ای عروس معانی ملاحظه آيد که در غرف های کلمات در نهايت تزيين و تلطيف جالس اند. و اکثر آيات فرقانی بر اين مطلب روحانی مدلّ و مشعر است. "وَ إِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدَهِ." شاهدی است ناطق، "وَ کُلَّ شیءٍ اَحْصَيْنَاهُ کِتَاباً" گواهی است صادق. حال اگر مقصود از لقاء اللّه، لقاء اين تجلّيات باشد پس جميع ناس به لقاء طلعت لايزال آن سلطان بی مثال مشرّف اند ديگر تخصيص به قيامت چرا؟