Kitab-i-Iqan/Page6/Arabic108

و احاديث و اخبار مدلّه بر اين مطلب بسيار است و اين بنده نظر به اختصار متعرّض ذکر آنها نشدم. بلکه آنچه در آسمان ها و زمين است محالّ بروز صفات و اسمای الهی هستند چنانچه در هر ذرهّ آثار تجلّی آن شمس حقيقی ظاهر و هويدا است که گويا بدون ظهور آن تجلّی در عالم ملکی هيچ شیء به خلعت هستی مفتخر نيايد و به وجود مشرّف نشود. چه آفتاب های معارف که در ذرّه مستور شده و چه بحرهای حکمت که در قطره پنهان گشته. خاصّه انسان که از بين موجودات به اين خلَع تخصيص يافته و به اين شرافت ممتاز گشته. چنانچه جميع صفات و اسمای الهی از مظاهر انسانی به نحو اکمل و اشرف ظاهر و هويدا است و کلّ اين اسماء و صفات راجع به اوست. اين است که فرموده : "الإنسان سرّي و أنا سرّه." و آيات متواتره که مدلّ و مشعر بر اين مطلب رقيق لطيف است در جميع کتب سماويّه و صحف الهيّه مسطور و مذکور است. چنانچه می فرمايد: "سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الآفَاقِ وَ فِي أَنفُسِهِم." و در مقام ديگر می فرمايد : "وَ فِي أَنفُسِكُمْ أَفَلا تُبْصِرُونَ." و در مقام ديگر می فرمايد: "وَ لا تَكُونُوا كَالّذينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُم." چنانچه سلطان بقا، روح من فی سرادق العماء فداه می فرمايد : "مَن عَرَفَ نَفسَهُ فَقَد عَرَفَ رَبّه."