Kitab-i-Iqan/Page5/Arabic85
و همچنين می فرمايد: "يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُّبِينٍ يَغْشَى النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ." که مضمون آن اين است: روزی که می آيد آسمان به دودی آشکار و فرو می گيرد مردم را و اين است عذاب اليم. و همين امورات را که مغاير انفس خبيثه و مخالف هوای ناس است حضرت ربّ العزّه محکّ و ميزان قرار داه و به آنها امتحان می فرمايد عباد خود را و تميز می دهد سعيد را از شقيّ و مُعرض را از مقبل چنانچه مذکور شد. و اختلافات و نَسخ و هدم رسومات عاديّه و انعدام اعلام محدوده را به دخان در آيه مذکوره تعبير فرموده و کدام دخان است اعظم از اين دخان که فرو گرفته همه ناس را و عذابی است برای آنها که هرچه می خواهند رفع آن نمايند قادر نيستند؟ و به نار نفس در هر حين به عذابی جديد معذّبند زيرا که هرچه می شنوند که اين امر بديع الهی و حکم منيع صمدانی در اطراف ارض ظاهر شده وهر روز در علوّ است ناری جديد در قلوبشان مشتعل می شود و آنچه ملاحظه می نمايند از قدرت و انقطاع و ثبوت اين اصحاب که هر روز به عنايت الهی محکم تر و راسخ تر می شوند اضطراب تازه در نفوسشان ظاهر می گردد. در اين ايّام که بحمداللّه سطوت الهی چنان غلبه فرموده که جرئت تکلّم ندارند و اگر يکی از اصحاب حقّ را که صد هزار جان به دل و جان رايگان در ره دوست ايثار می نمايد ملاقات نمايند از خوف اظهار ايمان می کنند و چون خلوت می کنند به سبّ و لعن مشغول می شوند. چنانچه می فرمايد: "وَ إِذَا لَقُوكُمْ قَالُواْ آمَنَّا وَ إِذَا خَلَوْاْ عَضُّواْ عَلَيْكُمُ الأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُواْ بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ."