Kitab-i-Iqan/Page4/Arabic75

و قوله: "وَ يَنوحُ کُلُّ قَبائِل الاَرض وَ يَرَونَ ابن الإنسان آتياً عَلی سَحابِ السَّماء مَعَ قُوّاةٍ وَ مجدٍ کبيرٍ." تلويح اين بيان اين است: يعنی در آن وقت نوحه می کنند عباد از جهت فقدان شمس جمال الهی و قمر علم و انجم حکمت لدنّی و در آن اثنا مشاهده می شود که آن طلعت موعود و جمال معبود از آسمان نازل می شود در حالتی که بر ابر سوار است، يعنی آن جمال الهی از سماوات مشيّت ربّانی در هيکل بشری ظهور می فرمايد. و مقصود از سماء نيست مگر جهت علوّ و سموّ که آن محلّ ظهور آن مشارق قدسيّه و مطالع قدميّه است. و اين کينونات قديمه اگر چه به حسب ظاهر از بطن امّهات ظاهر می شوند و ليکن فی الحقيقه از سماوات امر نازلند و اگر چه بر ارض ساکن اند و ليکن بر رفرف معانی متّکأند و در حينی که ميان عباد مشی می نمايند در هواهای قرب طائرند. بی حرکت رِجل در ارض روح مشی نمايند و بی پر به معارج احديّه پرواز فرمايند. در هر نَفَسی مشرق و مغرب ابداع را طيّ فرمايند و در هر آنی ملکوت غيب و شهاده را سير نمايند. بر عرش "لا يَشغَلُه شَأنٌ عَن شَأنٍ " واقف اند و بر کرسيّ "كلّ يوم هو في شأن" ساکن. از علوّ قدرت سلطان قدم و سموّ مشيّت مليک اعظم مبعوث می شوند. اين است که می فرمايد: از آسمان نازل می شود.