Kitab-i-Iqan/Page13/Arabic251

حال انصاف دهيد که شهادت اينها مقبول و مسموع است که قولشان و فعلشان موافق و ظاهرشان و باطنشان مطابق به نحوی که تاهَتِ العُقُولُ فی اَفعالِهِمْ و تَحَيَّرَتِ النُّفُوسُ فِی اصْطِبارِهِم و بِما حَمَلَتْ اَجسادُهُم و يا شهادت اين معرضين که بجز هوای نفس نفسی بر نيارند و از قفس ظنونات باطله نجاتی نيافته‏اند؟ و در يوم سر از فراش برندارند مگر چون خفّاش ظلمانی در طلب دنيای فانيه کوشند و در ليل راحت نشوند مگر در تدبيرات امورات دانيه کوشند. به تدبير نفسانی مشغول گشته و از تقدير الهی غافل شده‏اند. روز به جان در تلاش معاشند و شب در تزيين اسباب فراش. آيا در هيچ شرع و ملّتی جايز است که به اعراض اين نفوس محدوده متمسّک شوند و از اقبال و تصديق نفوسی که از جان و مال و اسم و رسم و ننگ و نام در رضای حقّ گذشته‏اند اغفال نمايند؟