Kitab-i-Badi/Persian147

بر فرض تصديق اين فقره كلّ اشياء را به خود نسبت داده اند و به كلّ اسماء خود را ناميده اند، چه كه در كلّْ آيه تجلّیِ خود را مشاهده فرموده اند، مع تقديس ذاتِهِ عنْ كلّ صفةٍ و تنزيهِ كينونتِهِ عن كلِّ إسمٍ. چنانچه در مقامی مي فرمايند قوله عزّ ذكره: قل: تنزّلتُ حتّی قلتُ "إنّنی أنا ذرٌّ و دونَ ذرّ"، مثلَ ما أنّنی أنا قلتُ "أنا ربٌّ و مُرَبِّبُ كلِّ ذی ربٍّ" إلی الاخر. عجب است از شما كه پی به اين مطلب واضح نبرده. اگر بصير باشی موقن مي شوی كه از اوّل ظهور تا حين ارتقاء، غير خود را مشاهده نفرموده اند[۷۵]، به شأني كه چشم مبارك جز بر طلعت مبارك نيافتاده، و اين يك مقام از مقامات آن طلعت قدم بوده. و ما إطّلع به أحدٌ إلاّ نفسه العليم الحكيم.