Kitab-i-Badi/Persian19

آن اعتقاداتی كه منوط به عبادت عِجْل شده اصفياء الله و احبّائُهُ از آن مقدّس و منزّه و مبرّا. و هر نفسی كه، العياذ بالله، در اين ظهور نيّر معانی محتجب ماند، عقيده نداشته و نخواهد داشت[10]تا خلل به هم رسد. آيا نشنيده نغمه ورقای الهی را كه می فرمايد: اگر نفسی به دوام ملك و ملكوت به قيام و قعود و سجود حقّ را ذاكر شود و عبادت نمايد، و در حين ظهور اقلّ مِن آن توقّف نمايد، لَيَحْبِطُ أَعْمَالُهُ، و به قدر همان توقّف در نار بوده و خواهد بود، تا چه رسد به اعراض و استكبار. نسئل الله بأنْ يَعْصِمَنا مِن وساوسِ الشّياطين الّذين كفروا بالله جهرةً و يَحْسِبُون أنّهم مِن العارفين.