Kitab-i-Badi/Persian262

باری للّه كلمه ذكر مي شود كه شايد از تصوّر و تصديق و بديهيات و نظريات خود طاهر و مقدّس شوی و به شريعه تصديق، كه عين و حقيقت تصوّر است، وارد شوی. نقطه اولی - جلّتْ عظمته - مي فرمايند: قبل أن يعرّفكم نفسَه أنتم فی نار الحبّ تدخلون. مي فرمايند[۱۳۶]قبل از آن که آن جمال قدم بشناساند نفس خود را، شما در نار حبّ او داخل شويد. و اين عباد سال های سال است كه ذكر و ثنای ايشان را از كلّ عباد شنيده ايم، تا اين که به شريعه قرب وارد شديم و در كلّ حين ديده آنچه از احدی نديده و نشنيده ايم. و از كلّ اين امور گذشته آيات الهی بمثل باران نيسانی در كلّ حين نازل. مع ذلك چگونه توقّف جايز، با آن که نقطه بيان تصريحاً در كلّ بيان مي فرمايند منتهی جدّ و جهد خود را نموده كه به قدر قول "بلی" توقّف ننمائی كه همان قدر در نار خواهی بود و جميع اعمالت هباء مي گردد.