Kitab-i-Badi/Persian330

در اين مقام حكايتی به نظر آمد: ايّامي كه نقطه اولی - جلّ و عزّ - در جبل ماكو مسجون بودند - چنانچه حال هم در اين ارض مسجونند، ولكن اين سجن را به آن سجن قياس مكن، چه كه حال هم مسجون دولتند و هم مسجون اهل بيان، و سجن ظهور قبل مخصوص به دولت بوده، و اگر خوب ملاحظه كنی در اين سجن كلّ دول هم شريك - باری در آن ايّام جناب وحيد يعنی آقا سيّد يحيی - عليه بهاءالله – به نصرت امر عَلَم برافراخته بودند، چنانچه شنيده ايد، و در كلّ ديار علما بر اعراض و انكار بر خواسته و بر كلّ منابر نعوذ بالله به سبّ و لعن نقطه اولی و اصحابش مشغول. امام جمعه طهران، اگر چه فی الحقيقة او مبغض نبود و انصافش هم از جميع برتری داشته، روزی بر منبر رفته مذكور نمود كه از جمله "شنيده ام حضرت باب هوا را مطهِّر دانسته.[۱۶۸]آخر بگوئيد: ای مرد، در كتاب كدام فقها و علما چنين كلمه مشاهده نموده كه هوا مطهِّر است؟" و آنقدر ملتفت نشده