Kitab-i-Badi/Persian245

اين كلمات مخصوص آن ذكر شد كه معلوم شود ادراك اين امور منوط به عرفان عارفين است. هر نفسی اين مراتب را ادراك ننمايد و اطّلاع نيابد. عجب است كه تو خود را عارف مي دانی و از كلمات عرفا هم اطّلاع نداری، و إلاّ در اين مقام اعتراض نمي نمودی. چه كه عرفا برآنند كه اسماء الهی در كلّ حين مؤثّر، چه كه تعطيل جايز نه. و لذا گفته اند اسم "مُمِيت" در كلّ حين كلّ موجودات را از وجود اضافی به عدم اضافی راجع مي نمايد، و همچنين اسم "مُحْيِی" و "مُبعِث" در كلّ آنْ كلّ اكوان را از عدم اضافی به وجود اضافی جلوه مي دهد. چنانچه آيه مباركه (بَلْ هُم فی لِبْسٍ مِن خلقِ جديد) را در اين مقام تفسير نموده اند.