Kitab-i-Badi/Persian217

بشنو از اين عبد و سبحات اوهام را خرق كن و به حقّ بنفسه ناظر باش! چه كه دون او مخلوق اويند و به كلمةٍ من عند او ظاهر. و ابداً بدون خود معروف نگشته، بلكه ماسوايش به او معروف بوده و خواهد بود. چشم به نفس ظهور و بما يظهر من عنده داشته باش و شكر كن پروردگار را كه ظاهر فرمود مظهر نفس خود را بغتةً! چنانچه نقطه بيان مي فرمايد: و لقد قرب الزّوال و أنتم راقدون. شمس در قطب زوال مشرق و مضیء و اين مقام شكر است نه شكايت. رحمت را نقمت مدان و نعمت را غضب مشمر! اگرچه لم يزل ظهور مظاهر احديّه نعمت ابرار و نقمت فجّار بوده و خواهد بود[۱۱۴]فجّار و اشرار لازال نعمت را نقمت انگاشته اند و عنايت صرفه را غضب دانسته اند.