Kitab-i-Badi/Persian200

و بعد بيانی در اين مقام فرموده اند كه از تلويح كلمات الهی چنان مستفاد مي شود كه به لقاءالله در ظهور بعد فائز مي گردد و آن هيكل قدم او را به او مي شناساند، چنانچه بين يدی حاضر شد و لسان الله به او متكلّم. مجملی از تفصيل او اين که: هنگامی كه ميرزا يحيی فتوای قتل او را نوشت حضرت ابهی از عراق هجرت اختيار فرموده بودند و قريب دو سنه بود كه ابداً احدی از ايشان اطّلاع نداشت. و چون رقم قتل از نزد مرشدت ظاهر شد ميرزا محمّد نامی مخصوص رفته به آذربايجان كه آن مظلوم را شهيد نمايد. أبی الله عمّا أراد لِيتمَّ القولُ فيما ذُكر فی اللّوح. و اسم مذكور از آذربايجان آمده و جميع اصحاب بر قتلش ايستادند از عرب و عجم. و اين در وقتی بود كه حضرت ابهی مراجعت فرموده بودند و در عراق تشريف داشتند. به قسمی امر شديد شد كه يومی از ايّام جمال ابهی از اوّل طلوع فجر تا قريب به عصر يك يك از اصحاب را، كه در صدد اذيّت بيچاره بودند، طلبيده[۱۰۴]و نهی بليغ فرمودند.