Kitab-i-Badi/Persian7

عجب است از تو كه جوهر[5]وهم را نفس يقين دانسته و نفس موهوم را معلوم ذكر نموده. إنّهُم خُلِقُوا مِن الوَهْمِ و بُدِئُوا مِنه و رَجَعُوا إليه. و اليوم طايران هوای قرب الهی و سبّاحان قلزم رحمت رحمانی چون شمس مشرق و مضيئند. و والله اگر نفوس محتجبه ابصر خود را از رمد نفس و هوی مطهّر سازند فی الحين به اشراق نيّر آفاق فائز شوند. ولكن چه ذكر نمايم كه امر بسيار بر تو مشتبه شده. و هذا لمْ يَكُنْ مِن عندك بلْ مِن الّذی لمْ يَكُنْ له ذِكْرٌ عند الله و كان محروماً عنْ نفحاتِ أيّام الله المهيمنِ القيّوم.