Kitab-i-Sultan/Persian9

حسب الاذن و اجازه سلطان زمان اين عبد از مقرّ سرير سلطانی به عراق عرب توجّه نمود و دوازده سنه در آن ارض ساکن و در مدّت توقّف شرح احوال در پيشگاه سلطانی معروض نشد و همچنين به دول خارجه اظهاری نرفت متوکّلا علی اللّه در آن ارض ساکن تا آنکه يکی از مأمورين وارد عراق شد و بعد از ورود در صدد اذيّت جمعی فقراء افتاد هر روز به اغوای بعضی از علمای ظاهره و غيرهم متعرّض اين عباد بوده مع آنکه ابدا خلاف دولت و ملّت و مغاير اصول و آداب اهل مملکت از اين عباد ظاهر نشده اين عبد به ملاحظه آنکه مبادا از افعال معتدين امری منافی رأی جهان ‌آرای سلطانی احداث شود لذا اجمالی به باب وزارت خارجه ميرزا سعيد خان اظهار رفت تا در پيشگاه حضور معروض دارد و به آنچه حکم سلطانی صدور يابد معمول گردد مدّتها گذشت و حکمی صدور نيافت تا آنکه امر به مقامی رسيد که بيم آن بود بغتة فسادی برپا شود و خون جمعی ريخته گردد لابدّا حفظا لعباد اللّه معدودی به والی عراق توجّه نمودند اگر به نظر عدل در آنچه واقع شده ملاحظه فرمايند بر مرآت قلب منير روشن خواهد شد که آنچه واقع شده نظر به مصلحت بوده و چاره‌ای جز آن بر حسب ظاهر نه ذات شاهانه شاهد و گواهند که در هر بلد که معدودی از اين طائفه بوده‌اند نظر به تعدّی بعضی از حکّام نار حرب و جدال مشتعل ميشد ولکن اين فانی بعد از ورود عراق کلّ را از فساد و نزاع منع نموده و گواه اين عبد عمل اوست چه که کلّ مطّلعند و شهادت ميدهند که جمعيّت اين حزب در عراق اکثر از جميع بلدان بوده مع‌ذلک احدی از حدّ خود تجاوز ننموده و به نفسی متعرّض نشده قريب پانزده سنه ميشود که کلّ ناظرا الی اللّه و متوکّلا عليه ساکنند و آنچه بر ايشان وارد شد صبر نموده‌اند و به حقّ گذاشته‌اند.