Kitab-i-Badi/Persian581

يشهد بذلك كلّ الذّرّات لو نفسك الخبيثة تكون مِن المنكرين: بعد از مقدّمه ارض طا نار حبّ الهی در كلّ قلوب مخمود و سراج ودّش[۳۰۸]در افئده عارفين خاموش، چنانچه در سنين اوليه كه در عراق وارد شدند ابداً هبوب ارياح امر از جهتی نوزيده و نفحات قميص محبّت رحمن از شطری استشمام نشده. بشأنی امر صعب بوده كه كلّ قلوب مضطرب و اكثری از نفوس متزلزل. و اگر هم در بعضی از ديار بعضی انفس معدوده بوده، مخمود و محتجب و مستور. تو انصاف ده كه در مقابل اعدا كه ايستاد؟ آن وقت نه عزّتی بود و نه نفوسی تا رياست محقّق شود، لذا بنفسِهِ وحده در عراق ساكن.