Kitab-i-Badi/Persian477

امّا الدّيّان الّذی سمّی فی كتاب الله بكلّ أسمائه الحسنی أبداً ادّعائی ننموده كه مخالف باشد. در سنه اوّل امرش چند مناجاتی از او در ساحت اقدس ارسال[۲۵۴]داشتند و در آن الواح جز اظهار خضوع و خشوع و ايمان بالله و مظاهر امر او مشاهده نشد. ولكن نفس معروف چون مشاهده نمود كه نفسی ظاهر شده و مناجات نوشته، نار حسدش به شأنی مشتعل كه فتوی بر قتل او و محبّينش داده، چنانچه آن مظهر احديّه را به نصّ نقطه بيان به فتوای او شهيد نمودند. و بعد در كتاب خود مفترياتی به او نسبت داده كه ابداً صدق نبوده. و فوق آنچه ادّعا نموده بود از مُنزل بيان تصريحاً درباره او نازل، فانظر فی البيان لِتكونَ مِن العارفين.