Kitab-i-Badi/Persian338

و همچنين مضمون بيان نقطه بيان - روح ما سواه فداه - است كه می فرمايند اين که ما بين ظهورَين به طول مي انجامد سبب عدم استعداد ناس است، و شمس حقيقت بعد از غروب در افق ابهی ناظر به عباد خود بوده، هر حين كه ملاحظه فرمايد نفسی ظاهر شده كه تواند اصغای كلمة الله نمايد، در همان حين نفس خود را به او بشناساند و اقلّ از تسع تسع عشر عشر دقيقه صبر ننمايد. و در اين[۱۷۷]مقام مَثَل به نقطه فرقان - جلّت عظمته - زده اند و فرموده اند كه مثلاً بعد از غروب شمس محمّديّه هميشه ناظر به خلق خود بوده، اگر ملاحظه مي فرمود كه نفسی در ارض موجود شده كه حمل امانة الله نمايد، ابداً در ظهور تأخير نمي فرمود. و اين که عدد غريس [1260] طول انجاميده به اين جهت بوده، چنانچه حين استعداد اوّل مَن آمن و قبول او كلمه اعظم را اقلّ از آن در اظهار امر تأخير نرفت و همان حين القای كلمة الله به او شد. و اگر يك آن قبل از آن بالغ می شد و بين يدی حاضر، همان يك آن هم تأخير در القا نمی شد.