Kitab-i-Badi/Persian315

اين که ذكر نمودی هر لاحقی بايد مقدّم و اعلی بر سابق باشد، اگر مضطرب و متزلزل مشاهده نمی شدی در اين مقام كلمه كه از حقّ استماع نموده ام[۱۶۶] مذكور مي داشتم. و اين مطلبی است كه غير الله هر كه در آن تكلّم نمايد از فضولی محسوب است. الله يعلم مرادَهُ فيما نزّل، چه كه لئالی معانی مكنونه در صدف ابحر كلمات الهيّه را جز نفس ظهور مطّلع نبوده و نخواهد بود. كلّ ذلك علمُهُ عند ربّی و ما إطّلع به أحدٌ إلاّ نفسه العالم العليم. چون ملاء بيان احجب از متوهّمين قبل مشاهده می شوند، لذا بهتر آن که مدارا نمائيم و آنچه را ادراك نموده ايم مستور داريم كه مباد فزع ديگر مرتفع شود. قدرت محيطه و رحمت منبسطه الهيّه هرگز محدود به حدودی نبوده و نخواهد بود. يفعل ما يشاء و يحكم ما يريد.