Kitab-i-Badi/Persian638

از اين جهت است كه نقطه مشيّت اوليّه - روح ما سواه فداه - در مقام ذكر حروفات و مرايا و نور و امثالها مِن أعلی مراتب الأسماء و الصّفات إلی أن ينتهی إلی أدنی رتبة الأشياء می فرمايند: اينها از خود تحقّقی نداشته، چون به شمس حقيقی مقابل شده اند اشراق تجلّيات لانهايه بر آنها شده. در اين مقام ديده نمی شود در آن مظاهر إلاّ الله. می فرمايد: شما ناظر به اسماء نباشيد، بل بما يقوم به الأسماء ناظر شويد، و همچنين ما يقوم به الصّفات. چه كه كلّ باقبالهم إلی الله و بإيمانهم بالله به اثواب بديعه [۲۴۲]منيعه اسماء مزيّن شده و می شوند. جمعی از حروفات ناميده می شوند و جمعی از مرايا و جمعی از ادلّاء نوريّه، وهمچنين از مظاهر جمال و جلال و حیّ و قديم و امثال آن از اسماء الله الحسنی. تختلف ظهورات التّجلّی بإعتباراتهم و إستعداداتهم، و إلاّ إنّ التّجلّی واحد و المجلّی واحد.