Kitab-i-Badi/Persian447

و ای کاش مهلت مي دادند كه جمال ربّ العالمين بثناء[۲۳۶] الله و ذكره مشغول شود. فو الله فرصت آن که بر نفس خود نوحه نمايد از ظلم مشركين نيافته تا چه رسد به ذكر و ثنا. مع آن که نقطه بيان كلّ اهل بيان را امر فرموده كه در هر واحد بعضی به بعضی كتابی مرقوم دارند و در آن كتاب يكديگر را به بدايع ذكر اين ظهور اعظم متذكّر دارند، كه ذكری باشد آن كتاب لإثبات امر الله و تذكّر آن نفوس تا آن که جميع مستعدّ شوند از برای تصديق و تسليم در حين ظهور مشيّت اوليّه و كلمه جامعه و استواء كينونت قدميّه بر عرش رحمانيّه، چنانچه فرموده قوله - عزّ ذكره -: أنتم فی كلّ واحد كتابَ إثباتٍ لِمَن نُظهره بعضُكم إلی بعضٍ تكتبون لأنّكم يومَ ظهوره بما تكتبون لَتعملون - ولكن آنچه اهل بيان معمول داشته اند اين است كه مشاهده می شود. در رأس ميقات و وعده الهيّه كلّْ الواح ردّيّه بر جمال احديّه نوشته اند و بعضی به بعضی ارسال داشته اند و بعضی هم به ساحت عرش فرستاده اند. و از جمله كتاب سجّين آن نفس غافل است كه بين يدی حاضر شده. فأفّ لوفائكم، فأفّ لحيائكم، فأفّ لأَدَبكم، فأفّ لما إكتسبتْ أيديكم، يا ملاءَ الغافلين!