Kitab-i-Badi/Persian442

از احمقی ملاء بيان بعيد نيست كه بگويند اب و امّی كه حال موجود نه، سلام الهی به چه محلّ راجع می شود؟ ای بی بصران، همان حين كه از لسان ربّ العالمين سلام نازل به مقرّش وارد، و اين تأكيد در بيان نظر به آن بوده كه امری در ظهور واقع نشود كه آن ساذج قدم را محزون نمايد. و بعد از اين وصايای الهيّه و آداب مذكوره و كلمات ممتنعه منيعه نفس اقدس اطهر متوجّهاً[۲۳۱] إلی مقرّ الظّهور و إلی ذوی قرابته ذكر و ثناء فرموده اند. فو الله به ملاحتی اين كوثر بيان از لسان رحمن جاری شده كه اگر به قطره آن كلّ مَن فی السّموات و الأرض خالصاً لوجه الله فائز شوند، جميع از آن خمر الهيّه سرمست شده به شطر قدم توجّه نمايند و ما سوايش را معدوم و مفقود و لاشیء محض مشاهده كنند.