Kitab-i-Badi/Persian366

ای قوم، بودم يكی از شما بر بستر خود آرميده و نائم، نفحات رحمانيّه از يمين عزّ احديّه وزيد و مرا بيدار نمود و به ثناء نفسش ناطق فرمود مابين آسمان ها و زمين ها. ای قوم، قسم به خدا كه افتخار بر نفسی ننمودم و منكر آيات الهی نبوده و نيستم، و مذعنم آنچه مابين دست های شما است از بيان و موقنم به پروردگاری كه جميع را خلق فرمود. رحم نمائيد بر من و متعرّض نشويد، و اگر به اين شريعه عزّ ربّانيّه اقبال نمي نمائيد اعتراض مكنيد. اي قوم، اگر اختيار به دست من بود البته خود را از ابصر شما ستر[۱۹۱]مي نمودم و راضی نمی شدم بر نفس خود آنچه را كه احدی از ممكنات حمل آن ننموده، چه كه روزی نگذشته مگر آن که به سبّ و شماتت و استهزاء مبتلی بوده ام. ولكن روح القُدُس نطق فرمود در صدرم و روح اعظم تكلّم نمود به لسانم، و اين نيست از جانب من، بلكه از جانب قادری است كه قدرتش بر همه اشياء محيط و فائق است.