Editing Kitab-i-Iqan/Page13/Arabic243

و همچنين می فرمايد : "قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ هَلْ تَنقِمُونَ مِنَّا إِلاَّ أَنْ آمَنَّا بِاللّهِ وَ مَا أُنزِلَ إِلَيْنَا وَ مَا أُنزِلَ مِن قَبْلُ وَ أَنَّ أَكْثَرَكُمْ فَاسِقُونَ." چقدر واضح است مقصود در اين آيه و چه مبرهن است حجّيّت آيات منزله. و اين آيه در وقتی نازل شد که کفّار به اسلام اذيّت می نمودند و نسبت کفر می دادند چنانچه نسبت می دادند به اصحاب آن حضرت که به خدا کافر شده ايد و به ساحری کذّاب مؤمن و موقن گشته ايد. و در صدر اسلام که هنوز امر بر حسب ظاهر قوّت نداشت در هر مقام و مکان که دوستان آن حضرت را ملاقات می نمودند نهايت اذيّت و زجر و رجم و سبّ بر آن مقبلين إلی اللّه معمول می داشتند. در اين وقت اين آيه مبارکه از سماء احديّه نازل شد به برهانی واضح و دليلی لائح. و تعليم فرمود اصحاب آن حضرت را که بگوئيد به کافران و مشرکان که آيا اذيّت می کنيد ما را و ستم می نمائيد و عملی از ما صادر نشد مگر آنکه ايمان آورديم به خدا و به آياتی که نازل شد بر ما از لسان محمّد، و همچنين آياتی که نازل شد بر انبيای او از قبل که مقصود اين است تقصيری نداريم مگر آنکه آيات جديده بديعه الهيّه را که بر محمّد نازل شد و آيات قديمه که بر انبيای قبل نازل شد جميع را من عنداللّه دانستيم و تصديق و اذعان نموديم. و اين دليلی است که سلطان احديّه تعليم فرموده عباد خود را.