و همچنین بیانات دیگر که در هم ه کتب مذکور و ثبت شده مدلّ است بر این مطلب عالی وکلم ه متعالی و همچنین آی ه مبارکه که در حقّ حمز ه سیّد الشّهدآء و ابوجهل نازل شد برهانیست واضحو حجّتی است لّئح که میفرماید أ و من کان میّتا فأحییناه و جعلنا له نورا یمشی به فی النّاس کمن مثلهفی الظّلمات لیس بخارجٍ منها و این آیه در وقتی از سماء مشیّت نازل شد که حمزه بردای مقدّس ایمانمتردّی شده بود و ابوجهل در کفر و اعراض ثابت و راسخ بود از مصدر الوهیّت کبری و مکمنربوبیّت عظمی حکم حیات بعد از موت در بار ه حمزه شد و بر خلاف در حقّ ابوجهل این بود کهنائر ه کفر در قلوب مشرکین مشتعل شد و هوای اعراض بحرکت آمد چنانچه فریاد برآوردند که حمزهچه زمان مرد و کی زنده شد و چه وقت این حیات بر او عرضه گشت و چون این بیانات شریفه راادراک نمینمودند و باهل ذکر هم تمسّک نجستند تا رشحی از کوثر معانی بر آنها مبذول فرمایند لهذا این نوع فسادها در عالم جریان یافت
Similarly, the records of all the scriptures bear witness to this lofty truth and this most exalted word. Moreover, this verse of the Qur’án, revealed concerning Ḥamzih, the “Prince of Martyrs,”90 and Abú-Jahl, is a luminous evidence and sure testimony of the truth of Our saying: “Shall the dead, whom We have quickened, and for whom We have ordained a light whereby he may walk among men, be like him, whose likeness is in the darkness, whence he will not come forth?”91 This verse descended from the heaven of the Primal Will at a time when Ḥamzih had already been invested with the sacred mantle of faith, and Abú-Jahl had waxed relentless in his opposition and unbelief. From the Wellspring of omnipotence and the Source of eternal holiness, there came the judgment that conferred everlasting life upon Ḥamzih, and condemned Abú-Jahl to eternal damnation. This was the signal that caused the fires of unbelief to glow with the hottest flame in the heart of the infidels, and provoked them openly to repudiate His truth. They loudly clamored: “When did Ḥamzih die? When was he risen? At what hour was such a life conferred upon him?” As they understood not the significance of these noble sayings, nor sought enlightenment from the recognized expounders of the Faith, that these might confer a sprinkling of the Kawthar of divine knowledge upon them, therefore such fires of mischief were kindled amongst men.
چنانچه الیوم می بینی که با وجود شمس معانی جمیع ناس از اعالی و ادانی تمسّک بجعلهای ظلمانی و مظاهر شیطانی جسته اند و متّصل مسائل مشکل ه خود را از ایشان مستفسر میشوند و ایشان نظر بعدم عرفان چیزی جواب میگویند که ضرری بر اسباب ظاهر ه ایشان نرساند و این معلوم و واضح است که جعل خود قسمتی از نسیم مشک بقا نبرده و برضوان ریاحین معنوی قدم نگذاشته با وجود این چگونه میتواند رائح ه عطر بمشامّ دیگران رساند لم یزل شأن این عباد این بوده و خواهد بود و لن یفوز بآثار الله الّّ الذّینهم اقبلوا الیه و اعرضوا عن مظاهر الشّیطان و کذلک اثبت الله حکم الیوم من قلم العزّة علی لوح کان خلف سرادق العزّ مکنونا اگر ملتفت باین بیانات شوید و تفکّر در ظاهر و باطن آن بفرمائید جمیع مسائل مشکله را که الیوم سدّی شده میان عباد و معرفت یوم التّناد عارف شوی دیگر احتیاج بسؤال نخواهی داشت انشآءالله امیدواریم که از شاطی بحر الهی لبتشنه و محروم برنگردید و از حرم مقصود لّیزالی بی بهره راجع نشوید دیگر تا همّت و مجاهد ه شما چه کند
Thou dost witness today how, notwithstanding the radiant splendor of the Sun of divine knowledge, all the people, whether high or low, have clung to the ways of those abject manifestations of the Prince of Darkness. They continually appeal to them for aid in unraveling the intricacies of their Faith, and, owing to lack of knowledge, they make such replies as can in no wise damage their fame and fortune. It is evident that these souls, vile and miserable as the beetle itself, have had no portion of the musk-laden breeze of eternity, and have never entered the Riḍván of heavenly delight. How, therefore, can they impart unto others the imperishable fragrance of holiness? Such is their way, and such will it remain forever. Only those will attain to the knowledge of the Word of God that have turned unto Him, and repudiated the manifestations of Satan. Thus God hath reaffirmed the law of the day of His Revelation, and inscribed it with the pen of power upon the mystic Tablet hidden beneath the veil of celestial glory. Wert thou to heed these words, wert thou to ponder their outward and inner meaning in thy heart, thou wouldst seize the significance of all the abstruse problems which, in this day, have become insuperable barriers between men and the knowledge of the Day of Judgment. Then wilt thou have no more questions to perplex thee. We fain would hope that, God willing, thou wilt not return, deprived and still athirst, from the shores of the ocean of divine mercy, nor come back destitute from the imperishable Sanctuary of thy heart’s desire. Let it now be seen what thy search and endeavors will achieve.
باری مقصود از این بیانات واضحه اثبات سلطنت آن سلطان السّلاطین بود حال انصاف دهید که این سلطنت که بیک حرف و بیان اینهمه تصرّف و غلبه و هیمنه داشته باشد اکبر و اعظم است یا سلطنت این سلاطین که بعد از اعانت رعایا و فقرا ایشان را چند صباحی مردم بحسب ظاهر تمکین مینمایند ولیکن بقلب همه معرض و مدبرند و این سلطنت بحرفی عالم را مسخّر نموده و حیات بخشیده و وجود افاضه فرموده ما للتّراب و ربّ الأرباب چه میتوان ذکر نسبت نمود که هم ه نسبتها منقطع است از ساحت قدس سلطنت او و اگر خوب ملاحظه شود خدّام درگه او سلطنت مینمایند بر هم ه مخلوقات و موجودات چنانچه ظاهر شده و میشود
To resume: Our purpose in setting forth these truths hath been to demonstrate the sovereignty of Him Who is the King of kings. Be fair: Is this sovereignty which, through the utterance of one Word, hath manifested such pervading influence, ascendancy, and awful majesty, is this sovereignty superior, or is the worldly dominion of these kings of the earth who, despite their solicitude for their subjects and their help of the poor, are assured only of an outward and fleeting allegiance, while in the hearts of men they inspire neither affection nor respect? Hath not that sovereignty, through the potency of one word, subdued, quickened, and revitalized the whole world? What! Can the lowly dust compare with Him Who is the Lord of Lords? What tongue dare utter the immensity of difference that lieth between them? Nay, all comparison falleth short in attaining the hallowed sanctuary of His sovereignty. Were man to reflect, he would surely perceive that even the servant of His threshold ruleth over all created things! This hath already been witnessed, and will in future be made manifest.
باری اینست یک معنی از سلطنت باطنی که نظر باستعداد و قابلیّت ناس ذکر شد و از برای آن نقط ه وجود و طلعت محمود سلطنتهاست که این مظلوم قادر بر اظهار آن رتبه نیست و خلق لّیق ادراک آن نه فسبحان الله عمّا یصف العباد فی سلطنته و تعالی عمّا هم یذکرون
This is but one of the meanings of the spiritual sovereignty which We have set forth in accordance with the capacity and receptiveness of the people. For He, the Mover of all beings, that glorified Countenance, is the source of such potencies as neither this wronged One can reveal, nor this unworthy people comprehend. Immensely exalted is He above men’s praise of His sovereignty; glorified is He beyond that which they attribute unto Him!
سؤالی مینمائیم از آن جناب که اگر مقصود از سلطنت حکم ظاهر و غلبه و اقتدار ظاهر ملکی باشد که هم ه ناس مقهور شوند و بظاهر مطیع و منقاد گردند تا دوستان مستریح و معزّز و دشمنانمخذول و منکوب شوند پس در حقّ ربّ العزّة که مسلمّا سلطنت باسم اوست و جمیع بعظمت و شوکتاو معترفند این نوع از سلطنت صادق نمیآید چنانچه مشاهده مینمائی که اکثر ارض در تصرّفدشمنان اوست و جمیع بر خلاف رضای او حرکت مینمایند و همه کافر و معرض و مدبرند از آنچهبآن امر فرموده و مقبل و فاعلند آنچه را نهی نموده و دوستان او همیشه در دست دشمنان مبتلا ومقهورند چنانچه هم ه اینها اظهر من الشّمس واضحست
And now, ponder this in thine heart: Were sovereignty to mean earthly sovereignty and worldly dominion, were it to imply the subjection and external allegiance of all the peoples and kindreds of the earth—whereby His loved ones should be exalted and be made to live in peace, and His enemies be abased and tormented—such form of sovereignty would not be true of God Himself, the Source of all dominion, Whose majesty and power all things testify. For, dost thou not witness how the generality of mankind is under the sway of His enemies? Have they not all turned away from the path of His good-pleasure? Have they not done that which He hath forbidden, and left undone, nay repudiated and opposed, those things which He hath commanded? Have not His friends ever been the victims of the tyranny of His foes? All these things are more obvious than even the splendor of the noontide sun.
پس بدان ای سائل طالب که هرگز سلطنت ظاهره نزد حقّ و اولیای او معتبر نبوده و نخواهد بود و دیگر آنکه اگر مقصود از غلبه و قدرت قدرت و غلب ه ظاهری باشد کار بسیار بر آن جناب سخت میشود مثل آنکه میفرماید و انّ جندنا لهم الغالبون و در مقام دیگرمیفرماید یریدون ان یطفئوا نور الله بأفواههم و یأبی الله الّّ ان یتمّ نوره ولو کره الکافرون و دیگر هو الغالب فوق کلّ شیء مثل اینکه اکثری از فرقان صریح بر این مطلب است
Know, therefore, O questioning seeker, that earthly sovereignty is of no worth, nor will it ever be, in the eyes of God and His chosen Ones. Moreover, if ascendancy and dominion be interpreted to mean earthly supremacy and temporal power, how impossible will it be for thee to explain these verses: “And verily Our host shall conquer.”92 “Fain would they put out God’s light with their mouths: But God hath willed to perfect His light, albeit the infidels abhor it.”93 “He is the Dominant, above all things.” Similarly, most of the Qur’án testifieth to this truth.
و اگر مقصود این باشد که این همج رعاع میگویند مفرّی برای ایشان نمیماند مگر انکار جمیع این کلمات قدسیّه و اشارات ازلیّه را نمایند زیرا که جندی از حسین بن علی اعلی در ارض نبوده که اقرب الی الله باشد و آن حضرت بر روی ارض مثلی و شبهی نداشت لولّه لم یکن مثله فی الملک با وجود این شنیدید که چه واقع شد الّ لعنة الله علی القوم الظّالمین
Were the idle contention of these foolish and despicable souls to be true, they would have none other alternative than to reject all these holy utterances and heavenly allusions. For no warrior could be found on earth more excellent and nearer to God than Ḥusayn, son of ‘Alí, so peerless and incomparable was he. “There was none to equal or to match him in the world.” Yet, thou must have heard what befell him. “God’s malison on the head of the people of tyranny!”94
حال اگر بر حسب ظاهر تفسیر کنید این آیه هیچ در حقّ اولیای خدا و جنود او بر حسب ظاهر صادق نمیآید چه که آن حضرت که جند یّتش مثل شمس لّئح و واضحست در نهایت مغلوب یّت و مظلوم یّت در ارض طفّ کأس شهادت را نوشیدند و همچنین در آی ه مبارکه که میفرماید یریدون ان یطفئوا نور الله بأفواههم و یأبی الله الّّ ان یتمّ نوره ولو کره الکافرون اگر بر ظاهر ملکی تفسیر شود هرگز موافق نیاید زیرا که همیشه انوار الهی را بر حسب ظاهر اطفا نمودند و سراجهای صمدانی را خاموش کردند مع ذلک غلبه از کجا ظاهر میشود و منع در آی ه شریفه که میفرماید و یأبی الله الّّ ان یتمّ نوره چه معنی دارد چنانچه ملاحظه شد جمیع انوار از دست مشرکین در محلّ امنی نیاسودند و شربت راحتی نیاشامیدند و مظلومیّت این انوار بقسمی بود که هر نفسی بر آن جواهر وجود وارد میآورد آنچه را اراده مینمود چنانچه همه را احصا و ادراک نمودند معذلک چگونه این مردم از عهد ه معانی و بیان این کلمات الهی و آیات عزّ صمدانی برمیآیند
Were the verse “And verily Our host shall conquer” to be literally interpreted, it is evident that it would in no wise be applicable to the chosen Ones of God and His hosts, inasmuch as Ḥusayn, whose heroism was manifest as the sun, crushed and subjugated, quaffed at last the cup of martyrdom in Karbilá, the land of Ṭaff. Similarly, the sacred verse “Fain would they put out God’s light with their mouths: But God hath willed to perfect His light, albeit the infidels abhor it.” Were it to be literally interpreted it would never correspond with the truth. For in every age the light of God hath, to outward seeming, been quenched by the peoples of the earth, and the Lamps of God extinguished by them. How then could the ascendancy of the sovereignty of these Lamps be explained? What could the potency of God’s will to “perfect His light” signify? As hath already been witnessed, so great was the enmity of the infidels, that none of these divine Luminaries ever found a place for shelter, or tasted of the cup of tranquillity. So heavily were they oppressed, that the least of men inflicted upon these Essences of being whatsoever he listed. These sufferings have been observed and measured by the people. How, therefore, can such people be capable of understanding and expounding these words of God, these verses of everlasting glory?
باری مقصود نچنانست که ادراک نمودند بلکه مقصود از غلبه و قدرت و احاطه مقامی دیگر و امری دیگر است مثلا ملاحظه فرمائید غلب ه ترشّحات دم آن حضرت را که بر تراب ترشّح نموده و بشرافت و غلب ه آن دم تراب چگونه غلبه و تصرّف در اجساد و ارواح ناس فرموده چنانچه هر نفسیبرای استشفا بذرّ هئی از آن مرزوق شد شفا یافت و هر وجود که برای حفظ مال قدری از آن ترابمقدّس را بیقین کامل و معرفت ثابت ه راسخه در بیت نگاه داشت جمیع مالش محفوظ ماند و این مراتبتأثیرات آن است در ظاهر و اگر تأثیرات باطن یّه را ذکر نمایم البتّه خواهند گفت تراب را ربّ الأربابدانسته و از دین خدا بالمرّه خارج گشته
But the purpose of these verses is not what they have imagined. Nay, the terms “ascendancy,” “power,” and “authority” imply a totally different station and meaning. For instance, consider the pervading power of those drops of the blood of Ḥusayn which besprinkled the earth. What ascendancy and influence hath the dust itself, through the sacredness and potency of that blood, exercised over the bodies and souls of men! So much so, that he who sought deliverance from his ills, was healed by touching the dust of that holy ground, and whosoever, wishing to protect his property, treasured with absolute faith and understanding, a little of that holy earth within his house, safeguarded all his possessions. These are the outward manifestations of its potency. And were We to recount its hidden virtues they would assuredly say: “He verily hath considered the dust to be the Lord of Lords, and hath utterly forsaken the Faith of God.”
و همچنین ملاحظه نما با اینکه بنهایت ذلتّ آن حضرت شهید شد و احدی نبود که آن حضرترا در ظاهر نصرت نماید و یا غسل دهد و کفن نماید مع ذلک حال چگونه از اطراف و اکناف بلاد چه قدر از مردم که شدّ رحال مینمایند برای حضور در آن ارض که سر بر آن آستان بمالند اینست غلبه و قدرت الهی و شوکت و عظمت ربّانی
Furthermore, call to mind the shameful circumstances that have attended the martyrdom of Ḥusayn. Reflect upon his loneliness, how, to outer seeming, none could be found to aid him, none to take up his body and bury it. And yet, behold how numerous, in this day, are those who from the uttermost corners of the earth don the garb of pilgrimage, seeking the site of his martyrdom, that there they may lay their heads upon the threshold of his shrine! Such is the ascendancy and power of God! Such is the glory of His dominion and majesty!
و همچه تصوّر ننمائی که این امور بعد از شهادت آن حضرت واقع شده و چه ثمری برای آن حضرت مترتّب است زیرا که آن حضرت همیشه حیّ است بحیات الهی و در رفرف امتناع قرب و سدر ه ارتفاع وصل ساکن و این جواهر وجود در مقام انفاق کل قائمند یعنی جان و مال و نفس و روح همه را در راه دوست انفاق نموده و مینمایند و هیچ رتبه ئی نزدشان احبّ از این مقام نیست عاشقان جز رضای معشوق مطلبی ندارند و جز لقای محبوب منظوری نجویند
Think not that because these things have come to pass after Ḥusayn’s martyrdom, therefore all this glory hath been of no profit unto him. For that holy soul is immortal, liveth the life of God, and abideth within the retreats of celestial glory upon the Sadrih of heavenly reunion. These Essences of being are the shining Exemplars of sacrifice. They have offered, and will continue to offer up their lives, their substance, their souls, their spirit, their all, in the path of the Well-Beloved. By them, no station, however exalted, could be more dearly cherished. For lovers have no desire but the good-pleasure of their Beloved, and have no aim except reunion with Him.
دیگر اگر بخواهم رشحی از اسرار شهادت و ثمرهای آن را ذکر نمایم البتّه این الواح کفایت نکند و بانتها نرساند انشآء الله امیدواریم که نسیم رحمتی بوزد و شجر ه وجود از ربیع الهی خلعت جدید پوشد تا باسرار حکمت ربّانی پی بریم و بعنایت او از عرفان کلّ شیء بی نیاز گردیم تا حال نفسی مشهود نگشت که به این مقام فائز آید مگر معدودی قلیل که هیچ معروف نیستند تا بعد قضای الهی چه اقتضا نماید و از خلف سرادق امضا چه ظاهر شود کذلک نذکر لکم من بدایع امر الله و نلقی علیکم من نغمات الفردوس لعلکّم بمواقع العلم تصلون و من ثمرات العلم ترزقون پس بیقین باید دانست که این شموس عظمت اگرچه بر نقط ه تراب جالس باشند بر عرش اعظم ساکنند و اگر فلسی نزدشان موجود نباشد بر رفرف غنا طائرند و در حینی که در دست دشمنان مبتلایند بر یمین قدرت و غلبه ساکن و در کمال ذلتّ ظاهره بر عرش عزّت صمدانی جالس و متّکی و در نهایت عجز ظاهری بر کرسیّ سلطنت و اقتدار قائم
Should We wish to impart unto thee a glimmer of the mysteries of Ḥusayn’s martyrdom, and reveal unto thee the fruits thereof, these pages could never suffice, nor exhaust their meaning. Our hope is that, God willing, the breeze of mercy may blow, and the divine Springtime clothe the tree of being with the robe of a new life; so that we may discover the mysteries of divine Wisdom, and, through His providence, be made independent of the knowledge of all things. We have, as yet, descried none but a handful of souls, destitute of all renown, who have attained unto this station. Let the future disclose what the Judgment of God will ordain, and the Tabernacle of His decree reveal. In such wise We recount unto thee the wonders of the Cause of God, and pour out into thine ears the strains of heavenly melody, that haply thou mayest attain unto the station of true knowledge, and partake of the fruit thereof. Therefore, know thou of a certainty that these Luminaries of heavenly majesty, though their dwelling be in the dust, yet their true habitation is the seat of glory in the realms above. Though bereft of all earthly possessions, yet they soar in the realms of immeasurable riches. And whilst sore tried in the grip of the enemy, they are seated on the right hand of power and celestial dominion. Amidst the darkness of their abasement there shineth upon them the light of unfading glory, and upon their helplessness are showered the tokens of an invincible sovereignty.
این است که عیسی بن مریم روزی بر کرسی جالس شدند و بنغمات روح القدس بیاناتی فرمودند که مضمون آن اینست ای مردم غذای من از گیاه ارض است که بآن سدّ جوع مینمایم و فراش من سطح زمین است و سراج من در شبها روشنی ماه است و مرکوب من پاهای من است و کیست از من غنی تر بر روی زمین قسم بخدا که صد هزار غنا طائف حول این فقر است و صد هزار ملکوت عزّت طالب این ذلتّ اگر برشحی از بحر این معانی فائز شوی از عالم ملک و هستیدرگذری و چون طیر نار در حول سراج بهّاج جان بازی
Thus Jesus, Son of Mary, whilst seated one day and speaking in the strain of the Holy Spirit, uttered words such as these: “O people! My food is the grass of the field, wherewith I satisfy my hunger. My bed is the dust, my lamp in the night the light of the moon, and my steed my own feet. Behold, who on earth is richer than I?” By the righteousness of God! Thousands of treasures circle round this poverty, and a myriad kingdoms of glory yearn for such abasement! Shouldst thou attain to a drop of the ocean of the inner meaning of these words, thou wouldst surely forsake the world and all that is therein, and, as the Phoenix, wouldst consume thyself in the flames of the undying Fire.
و مثل این از حضرت صادق ذکر شده که روزی شخصی از اصحاب در خدمت آن حضرتشکایت از فقر نمود آن جمال لّیزالی فرمودند که تو غنی هستی و از شراب غنا آشامیده ئی آن فقیراز بیان طلعت منیر متحیّر شد که چگونه غنی هستم که بفلسی محتاجم آن حضرت فرمود آیا محبّت مارا نداری عرض نمود بلی یا ابن رسول الله فرمود آیا به هزار دینار این را مبایعه مینمائی عرضنمود بجمیع دنیا و آنچه در آنست نمیدهم حضرت فرمودند آیا نفسی که چنین چیزی نزد او باشد که اورا بعالم ندهد چگونه فقیر است
In like manner, it is related that on a certain day, one of the companions of Ṣádiq complained of his poverty before him. Whereupon, Ṣádiq, that immortal beauty, made reply: “Verily thou art rich, and hast drunk the draft of wealth.” That poverty-stricken soul was perplexed at the words uttered by that luminous countenance, and said: “Where are my riches, I who stand in need of a single coin?” Ṣádiq thereupon observed: “Dost thou not possess our love?” He replied: “Yea, I possess it, O thou scion of the Prophet of God!” And Ṣádiq asked him saying: “Exchangest thou this love for one thousand dinars?” He answered: “Nay, never will I exchange it, though the world and all that is therein be given me!” Then Ṣádiq remarked: “How can he who possesses such a treasure be called poor?”
و این فقر و غنا و ذلتّ و عزّت و سلطنت و قدرت و مادون آن که نزد این همج رعاع معتبر است در آن ساحت مذکور نیست چنانچه میفرماید یا ایّها النّاس انتم الفقرآء الی الله و الله هو الغنیّ پس مقصود از غنا غنای از ماسوی است و از فقر فقر بالله
This poverty and these riches, this abasement and glory, this dominion, power, and the like, upon which the eyes and hearts of these vain and foolish souls are set—all these things fade into utter nothingness in that Court! Even as He hath said: “O men! Ye are but paupers in need of God; but God is the Rich, the Self-Sufficing.”95 By “riches” therefore is meant independence of all else but God, and by “poverty” the lack of things that are of God.
و دیگر آنکه روزی عیسی بن مریم را یهود احاطه نمودند و خواستند که آن حضرت اقرار فرماید بر اینکه ادّعای مسیحی و پیغمبری نمودند تا حکم بر کفر آن حضرت نمایند و حدّ قتل بر او جاری سازند تا آنکه آن خورشید سماء معانی را در مجلس فیلاطس و قیافا که اعظم علمای آن عصر بود حاضر نمودند و جمیع علما در آن محضر حضور همرساندند و جمع کثیری برای تماشا و استهزاء و اذیّت آن حضرت مجتمع شدند و هر چه از آن حضرت استفسار نمودند که شاید اقرار بشنوند حضرت سکوت فرمودند و هیچ متعرّض جواب نشدند تا آنکه ملعونی برخاست و آمد در مقابل آن حضرت و قسم داد آن حضرت را که آیا تو نگفتی که منم مسیح الله و منم ملک الملوک و منم صاحب کتاب و منم مخرّب یوم سبت آن حضرت رأس مبارک را بلند نموده فرمودند اما تری بأنّ ابن الّنسان قد جلس عن یمین القدرة و القوّة یعنی آیا نمی بینی که پسر انسان جالس بر یمین قدرت و قوّ ت الهی است و حال آنکه بر حسب ظاهر هیچ اسباب قدرت نزد آن حضرت موجود نبود مگر قدرت باطنیّه که احاطه نموده بود کلّ من فی السّموات و الأرض را دیگر چه ذکر نمایم که بعد از این قول بر آن حضرت چه وارد آمد و چگونه باو سلوک نمودند بالأخره چنان در صدد ایذا و قتل آن حضرت افتادند که بفلک چهارم فرار نمود
Similarly, call thou to mind the day when the Jews, who had surrounded Jesus, Son of Mary, were pressing Him to confess His claim of being the Messiah and Prophet of God, so that they might declare Him an infidel and sentence Him to death. Then they led Him away, He Who was the Daystar of the heaven of divine Revelation, unto Pilate and Caiaphas, who was the leading divine of that age. The chief priests were all assembled in the palace, also a multitude of people who had gathered to witness His sufferings, to deride and injure Him. Though they repeatedly questioned Him, hoping that He would confess His claim, yet Jesus held His peace and spake not. Finally, an accursed of God arose and, approaching Jesus, adjured Him saying: “Didst thou not claim to be the Divine Messiah? Didst thou not say, ‘I am the King of Kings, My word is the Word of God, and I am the breaker of the Sabbath day’?” Thereupon Jesus lifted up His head and said: “Beholdest thou not the Son of Man sitting on the right hand of power and might?” These were His words, and yet consider how to outward seeming He was devoid of all power except that inner power which was of God and which had encompassed all that is in heaven and on earth. How can I relate all that befell Him after He spoke these words? How shall I describe their heinous behavior towards Him? They at last heaped on His blessed Person such woes that He took His flight unto the fourth Heaven.
و همچنین در انجیل لوقا مذکور است که روزی دیگر آن حضرت بر یکی از یهود گذشت که بمرض فلج مبتلا شده بود و بر سریر افتاده چون آن حضرت را دید بقرائن شناخت آن حضرت را و استغاثه نمود و آن حضرت فرمودند قم عن سریرک فانّک مغفورة خطایاک چند یهود که در آن مکان حضور داشتند اعتراض نمودند که هل یمکن لأحد ان یغفر الخطایا الّّ الله فالتفت المسیح الیهم و قال ا یّما اسهل ان اقول له قم فاحمل سریرک ام اقول له مغفورة خطایاک لتعلموا بأنّ لّبن الّنسان سلطانا علی الأرض لمغفرة الخطایا که ترجم ه آن بفارسی اینست چون آن حضرت بآن عاجز مسکین فرمودندکه برخیز بدرستی که معاصی تو آمرزیده شد جمعی از یهود اعتراض نمودند که آیا جز پروردگارغالب قادر کسی قادر بر غفران عباد هست آن حضرت ملتفت بایشان شده فرمودند که آیا کدام اسهلاست نزد شما از اینکه بگویم باین عاجز فالج برخیز و برو و یا آنکه بگویم آمرزیده است گناهان توتا آنکه بدانید که از برای پسر انسان سلطانیست در ارض برای آمرزش ذنوب مذنبان اینست سلطنتحقیقی و اقتدار اولیای الهی هم ه این تفاصیل که مکرّر ذکر میشود از همه مقام و همه جا مقصوداینست که بر تلویحات کلمات اصفیای الهی مطّ لع شوید که شاید از بعضی عبارات قدم نلغزد و قلبمضطرب نشود
It is also recorded in the Gospel according to St. Luke, that on a certain day Jesus passed by a Jew who was sick of the palsy, and lay upon a couch. When the Jew saw Him, he recognized Him, and cried out for His help. Jesus said unto him: “Arise from thy bed; thy sins are forgiven thee.” Certain of the Jews, standing by, protested saying: “Who can forgive sins, but God alone?” And immediately He perceived their thoughts, Jesus answering said unto them: “Whether is it easier to say to the sick of the palsy, arise, and take up thy bed, and walk; or to say, thy sins are forgiven thee? that ye may know that the Son of Man hath power on earth to forgive sins.”96 This is the real sovereignty, and such is the power of God’s chosen Ones! All these things which We have repeatedly mentioned, and the details which We have cited from divers sources, have no other purpose but to enable thee to grasp the meaning of the allusions in the utterances of the chosen Ones of God, lest certain of these utterances cause thy feet to falter and thy heart to be dismayed.
و بقدم یقین در صراط حقّ الیقین قدم گذاریم که لعلّ نسیم رضا از ریاض قبول الهی بوزد و این فانیان را بملکوت جاودانی رساند و عارف شوی بر معانی سلطنت و امثال آن که در اخبار و آیات ذکر یافته و دیگر آنکه بر آن جناب محقّق و معلوم بوده آنچه را که یهود و نصاری بآن تمسّک جسته اند و بر جمال محمّدی اعتراض مینمودند بعینه در این زمان اصحاب فرقان بهمان تشبّث نموده و بر نقط ه بیان روح من فی ملکوت الأمر فداه اعتراض مینمایند این بی خردان را مشاهده فرما که حرف یهودان را الیوم میگویند و شاعر نیستند فنعم ما نزّ ل من قبل فی شأنهم ذرهم فی خوضهم یلعبون و لعمرک انّهم لفی سکرتهم یعمهون
Thus with steadfast steps we may tread the Path of certitude, that perchance the breeze that bloweth from the meads of the good-pleasure of God may waft upon us the sweet savors of divine acceptance, and cause us, vanishing mortals that we are, to attain unto the Kingdom of everlasting glory. Then wilt thou comprehend the inner meaning of sovereignty and the like, spoken of in the traditions and scriptures. Furthermore, it is already evident and known unto thee that those things to which the Jews and the Christians have clung, and the cavilings which they heaped upon the Beauty of Muḥammad, the same have in this day been upheld by the people of the Qur’án, and been witnessed in their denunciations of the “Point of the Bayán”—may the souls of all that dwell within the kingdom of divine Revelations be a sacrifice unto Him! Behold their folly: they utter the selfsame words, uttered by the Jews of old, and know it not! How well and true are His words concerning them: “Leave them to entertain themselves with their cavilings!”97 “As Thou livest, O Muḥammad! they are seized by the frenzy of their vain fancies.”98
چون غیب ازلی و ساذج هویّه شمس محمّدی را از افق علم و معانی مشرق فرمود از جمله اعتراضات علمای یهود آن بود که بعد از موسی نبی مبعوث نشود بلی طلعتی در کتاب مذکور است که باید ظاهر شود و ترویج ملتّ و مذهب او را نماید تا شریع ه شریعت مذکور ه در تورات هم ه ارض را احاطه نماید اینست که از لسان آن ماندگان وادی بعد و ضلالت سلطان احدیّت میفرماید و قالت الیهود ید الله مغلولة غلتّ ایدیهم و لعنوا بما قالوا بل یداه مبسوطتان ترجم ه آن اینست که گفتند یهودان دست خدا بسته شده بسته باد دستهای خود ایشان و ملعون شدند بآنچه افترا بستند بلکه دستهای قدرت الهی همیشه باز و مهیمن است ید الله فوق ایدیهم
When the Unseen, the Eternal, the divine Essence, caused the Daystar of Muḥammad to rise above the horizon of knowledge, among the cavils which the Jewish divines raised against Him was that after Moses no Prophet should be sent of God. Yea, mention hath been made in the scriptures of a Soul Who must needs be made manifest and Who will advance the Faith, and promote the interests of the people, of Moses, so that the Law of the Mosaic Dispensation may encompass the whole earth. Thus hath the King of eternal glory referred in His Book to the words uttered by those wanderers in the vale of remoteness and error: “‘The hand of God,’ say the Jews, ‘is chained up.’ Chained up be their own hands! And for that which they have said, they were accursed. Nay, outstretched are both His hands!”99 “The hand of God is above their hands.”100
اگرچه شرح نزول این آیه را علمای تفسیر مختلف ذکر نموده اند ولیکن بر مقصود ناظر شوید که میفرماید نچنین است یهود خیال نمودند که سلطان حقیقی طلعت موسوی را خلق نمود و خلعت پیغمبری بخشید و دیگر دستهایش مغلول و بسته شد و قادر نیست بر ارسال رسولی بعد از موسی ملتفت این قول بی معنی شوید که چه قدر از شریع ه علم و دانش دور است و الیوم جمیع این مردم بامثال این مزخرفات مشغولند و هزار سال بیش میگذرد که این آیه را تلاوت مینمایند و بر یهود من حیث لّ یشعر اعتراض مینمایند و ملتفت نشدند و ادراک ننمودند باینکه خود سرّا و جهرا میگویند آنچه را که یهود بآن معتقدند چنانچه شنیده اید که میگویند جمیع ظهورات منتهی شده و ابواب رحمت الهی مسدود گشته دیگر از مشارق قدس معنوی شمسی طالع نمیشود و از بحر قدم صمدانی امواجیظاهر نگردد و از خیام غیب ربّانی هیکلی مشهود نیاید اینست ادراک این همج رعاع فیض کلیّّه ورحمت منبسطه که بهیچ عقلی و ادراکی انقطاع آن جایز نیست جایز دانسته و از اطراف و جوانبکمر ظلم بسته و همّت گماشته اند که نار سدره را بماء ملح ظنون مخمود نمایند و غافل از اینکه زجاجقدرت سراج احد یّت را در حصن حفظ خود محفوظ میدارد و همین ذلتّ کافیست این گروه را که ازاصل مقصود محروم ماندند و از لطیفه و جوهر امر محجوب گشتند لأجل آنکه منتها فیض الهی کهبرای عباد مقدّر شده لقآء الله و عرفان اوست که کل بآن وعده داده شده اند و این نهایت فیض فیّاضقدم است برای عباد او و کمال فضل مطلق است برای خلق او که هیچیک از این عباد بآن مرزوقنشدند و باین شرافت کبری مشرّف نگشتند و با اینکه چه قدر از آیات منزله که صریح باین مطلب عظیم و امر کبیر است مع ذلک انکار نموده اند و بهوای خود تفسیر کرده اند چنانچه میفرماید و الذّین کفروا بآیات الله و لقائه اولئک یئسوا من رحمتی واولئک لهم عذاب الیم و همچنین میفرماید الذّین یظ نّون انّهم ملاقوا ربّهم و ا نّهم الیه راجعون و در مقام دیگر قال الذّین یظنّون انّهم ملاقوا الله کم من فئة قلیلة غلبت فئة کثیرة و در مقامی دیگر فمن کان یرجو لقآء ربّه فلیعمل عملا صالحا و در مقامی دیگر یدبّر الأمر یفصّل الآیات لعلکّم بلقآء ربّکم توقنون
Although the commentators of the Qur’án have related in divers manners the circumstances attending the revelation of this verse, yet thou shouldst endeavor to apprehend the purpose thereof. He saith: How false is that which the Jews have imagined! How can the hand of Him Who is the King in truth, Who caused the countenance of Moses to be made manifest, and conferred upon Him the robe of Prophethood—how can the hand of such a One be chained and fettered? How can He be conceived as powerless to raise up yet another Messenger after Moses? Behold the absurdity of their saying; how far it hath strayed from the path of knowledge and understanding! Observe how in this day also, all these people have occupied themselves with such foolish absurdities. For over a thousand years they have been reciting this verse, and unwittingly pronouncing their censure against the Jews, utterly unaware that they themselves, openly and privily, are voicing the sentiments and belief of the Jewish people! Thou art surely aware of their idle contention, that all Revelation is ended, that the portals of Divine mercy are closed, that from the daysprings of eternal holiness no sun shall rise again, that the Ocean of everlasting bounty is forever stilled, and that out of the Tabernacle of ancient glory the Messengers of God have ceased to be made manifest. Such is the measure of the understanding of these small-minded, contemptible people. These people have imagined that the flow of God’s all-encompassing grace and plenteous mercies, the cessation of which no mind can contemplate, has been halted. From every side they have risen and girded up the loins of tyranny, and exerted the utmost endeavor to quench with the bitter waters of their vain fancy the flame of God’s Burning Bush, oblivious that the globe of power shall within its own mighty stronghold protect the Lamp of God. The utter destitution into which this people have fallen doth surely suffice them, inasmuch as they have been deprived of the recognition of the essential Purpose and the knowledge of the Mystery and Substance of the Cause of God. For the highest and most excelling grace bestowed upon men is the grace of “attaining unto the Presence of God” and of His recognition, which has been promised unto all people. This is the utmost degree of grace vouchsafed unto man by the All-Bountiful, the Ancient of Days, and the fullness of His absolute bounty upon His creatures. Of this grace and bounty none of this people hath partaken, neither have they been honored with this most exalted distinction. How numerous are those revealed verses which explicitly bear witness unto this most weighty truth and exalted Theme! And yet they have rejected it, and, after their own desire, misconstrued its meaning. Even as He hath revealed: “As for those who believe not in the signs of God, or that they shall ever meet Him, these of My mercy shall despair, and for them doth a grievous chastisement await.”101 Also He saith: “They who bear in mind that they shall attain unto the Presence of their Lord, and that unto Him shall they return.”102 Also in another instance He saith: “They who held it as certain that they must meet God, said, ‘How oft, by God’s will, hath a small host vanquished a numerous host!’”103 In yet another instance He revealeth: “Let him then who hopeth to attain the presence of his Lord work a righteous work.”104 And also He saith: “He ordereth all things. He maketh His signs clear, that ye may have firm faith in attaining the presence of your Lord.”105
prev next